Er is wat deining ontstaan omtrent een vrije tribune in De Morgen door Rogier De Langhe en Michel Bauwens.
In de Wereld Morgen verscheen een bits antwoord van Christopher Callewaert en Thomas Decreus die de auteurs beschuldigden van het basisinkomen te willen gebruiken als breekijzer tegen de vakbonden.
We publiceren hier het artikel, zoals gelezen en goedgekeurd door Michel, die bezorgd was door de volgende passage “Traditionele mastodonten zoals vakbonden en mutualiteiten strijken substantiele vergoedingen voor hun rol als middenveld terwijl het nieuwe middenveld dat ontstaat rond thema’s als duurzaamheid en gezonde levensstijl veelal is aangewezen op karige cultuursubsidies”, en er een paragraaf aan had toegevoegd betreffende de banken, die echter niet werd weerhouden in het uiteindelijk gepubliceerde artikel.
Op het einde publiceren we tevens Michels rechtzetting gericht aan De Morgen
In de weekendkrant stak CD&V-voorzitter Wouter Beke de hand uit naar de deeleconomie.
De peer-to-peer theorie van Michel Bauwens strookt volgens hem met de christendemocratische gedachte. Het verwante idee van het basisinkomen lag moeilijker.
Waarom zouden we ons fijnmazige opvangnet vervangen door veel bottere vorm van herverdeling, vraagt Beke zich af. Een antwoord is dat voor een denker als Michel Bauwens het basisinkomen helemaal niet dient voor herverdeling. Het basisinkomen is een hefboom voor zelfrealisatie en past zo alsnog in de christendemocratische gedachten. Niet als vangnet maar als springplank.
De roep om het basisinkomen is dan geen roep om nieuwe vangnetten maar om nieuwe springplanken. De oude springplanken zijn te vinden in het traditionele middenveld, die lang geleden ook ooit begonnen als bottom-up initiatieven die mensen de middelen gaven om zichzelf te organiseren. Dat middenveld verandert vandaag razendsnel. De digitale revolutie geeft mensen ongeziene mogelijkheden om zichzelf te organiseren. Om de vloeibaarheid en diversiteit van dat nieuwe middenveld te respecteren zou ook de traditionele institutionele omkadering ervan moeten worden herzien, zodat de mensen van vandaag opnieuw de mogelijkheid krijgen om zichzelf te organiseren zoals ze dat vandaag zouden willen.
Traditionele mastodonten zoals vakbonden en mutualiteiten strijken substantiele vergoedingen voor hun rol als middenveld terwijl het nieuwe middenveld dat ontstaat rond thema’s als duurzaamheid en gezonde levensstijl veelal is aangewezen op karige cultuursubsidies. Ondertussen worden nog veel meer miljarden euro’s (in de V.S. 13 triljoen dollar in 2008) naar de banken doorgesluisd, om hun speculatieve rol in de economie te ondersteunen. Het pleidooi voor het positieve basisinkomen is geen pleidooi voor een alternatieve sociale zekerheid, maar een pleidooi voor een alternatieve financiering van het middenveld. Geld voor niets, het blijft een vreemd idee
Geachte,
Ik zou graag het volgende rechtzetten. In de gezamenlijke tekst die ik had goedgekeurd met Rogier de Langhe had ik de volgende paragraaf goedgekeurd:
Hier is dus geen sprake van een onverdedigbaarheid van de steun aan vakbonden en mutualiteiten. Het argument is dat het nieuwe middenveld ook zo’n steun verdient. En het argument is verder gericht als een kritiek tegen de veel grotere steun aan de speculatieve bankwereld.
Ter verduidelijking dus: ik ben voor steun aan vakbonden en mutualiteiten, en niet tegen de sociale zekerheid; maar laat aan specialisten over welke juist de optimale relatie moet zijn tussen beide.
Er is blijkbaar een miscommunicatie geweest met Rogier hierover.
Michel